OZONOTERAPIA

Ozon i jego właściwości
* Ozon (O₃) jest wysokoenergetyczną, alotropową odmianą tlenu, jego czas półtrwania wynosi 20 minut. Wiązania w cząsteczce ozonu są nietrwałe, łatwo przekształca się on w cząsteczkę tlenu, wyzwalając przy tym aktywny tlen atomowy i pewną ilość energii.
Ma silne właściwości utleniająco-katalityczne w stosunku do krwi i tkanek

A co ważne! – ozon ma silne właściwości bakteriobójcze, pierwotniakobójcze, grzybobójcze, inaktywujące wirusy.
Mechanizm działania orologi replica ozonu na wirusy polega nie na destrukcji, jak przy bakteriach, lecz na ich dezaktywacji. Odbywa się to na zasadzie oksydacji powodującej dezaktywację receptorów wirtualnych niezbędnych do tworzenia wiązania ze ścianą komórki, do której mają wniknąć. W ten sposób zostaje zablokowany mechanizm reprodukcji wirusów na poziomie pierwszej fazy inwazji komórkowej.
Wybitne właściwości utleniające powodują brak odporności mikroorganizmów na ozon.
Ozon uzyskiwany jest z tlenu medycznego, który jest przechowywany w stalowych butlach.

Inne właściwości, nie mniej ważne

Działanie ozonu zmienia parametry krwi tj:
Zmniejsza jej lepkość
Powoduje wzrost metabolizmu erytrocytów,
uelastycznienie błony erytrocytów
poprawa natlenowania krwi (wzrost PP)
Ozon poprawia metabolizm komórkowy, przez zwiększenie dostarczania tlenu do tkanek, co przy braku możliwości magazynowania tlenu przez ustrój jest działaniem bardzo ważnym.

Ozon działa tutaj wielokierunkowo:
a) jest 15 razy lepiej rozpuszczalny niż O₂ w plaźmie – zwiększa to frakcję tlenu rozpuszczonego we krwi, czyli tego, którego prężność mierzymy gazometrycznie, który poprzez dyfuzję do mitochondriów jest akceptorem protonów;
b) w erytrocycie – poprzez reakcje z nienasyconymi kwasami w hydrofobowej części błony powoduje ich skracanie. W efekcie rozluźnia ją, co zdecydowanie sprzyja dostarczaniu tlenu poprzez zwężone lub zamykające się naczynia. Wchodząc w metabolizm krwinki czerwonej ozon zwiększa produkcję 2,3 dwufosforoglicerynianu /DPG/. Dzieje się to poprzez cykl Rapoport-Lueberinga, pentozofosforanowy i redukcję glutationu. 2,3 dwufosfoglicerynian zmieniając konfigurację hemoglobiny jest regulatorem dysocjacji oksyhemoglobiny, powodując zwiększone oddawanie tlenu przez cząsteczkę hemoglobiny. Poza tym znika rulonizacja erytrocytów przez zmianę napięcia powierzchniowego krwinki. Działanie antyagregacyjne na płytki wywiera poprzez łączenie się z glutationem płytek;
c) ozon poprawia dyfuzję tlenu w pęcherzykach płucnych. Głównie dzieje się to poprzez poprawę upowietrznienia płuc przez wzrost syntezy surfaktantu poprzez pneumocyty II typu;
d) ozon zwiększa również syntezę cytochromu P450 w płucach i w wątrobie;
e) ozon wpływa na gospodarkę lipidową. Powoduje obniżenie stężenia lipidów całkowitych, cholesterolu i trójglicerydów.

f) ozon działa immunomodulująco – stąd doniesienia o stosowaniu ozonu w chorobach z autoagresji.

Ozon zwiększa ilość cytokin przeciwzapalnych IFN-beta i TGF-beta, oraz aktywność SOD (zmiatacz wolnych rodników).

Metody podawania ozonu

Zewnętrznie

Wskazania:
ozon stosowany jest w przypadkach:
grzybic,
owrzodzenia z powodu schorzeń naczyń żylnych,
niegojących się lub trudno gojących się ran i odleżynach,
oparzeń, ropni, czyraków, trądziku, opryszczce.

Formy podawania
Gazowa mieszanina tlenowo-ozonowa – kąpiele kończyn w gazowej mieszaninie tlenowo-ozonowej, aplikowane za pomocą rękawów foliowych.

Ozon rozpuszczony w cieczach:
wodzie destylowanej (ozonowanie wody destylowanej, a następnie natryskiwanie jej bezpośrednio na zmiany chorobowe)
oliwie z oliwek (oliwa z oliwek tłoczona na zimno jest jedynym płynem, który zachowuje właściwości lecznicze przez okres trzech miesięcy).

Zastosowanie:
odleżyny,
oparzenia (również oparzenia przełyku),
opryszczka,
wrzody żołądka
trudno gojące się owrzodzenia

Wewnętrznie

Wskazania:
Ozon podawany do krwi, dotkankowo lub do jam ciała jest bardzo skuteczny w przypadku:zgorzeli gazowej,
przetok,
zakażeń kości,
ropniach opłucnej,
infekcjach wokół endoprotez,
powikłaniach zakaźnych stopy cukrzycowej,
stanach zapalnych i owrzodzeniach jelita grubego,
stanach zapalnych zatok i ucha środkowego.

1.Do krwi

Zabiegi autohemotransfuzji pozaustrojowej (ozonowanie krwi)
Ozonowanie krwi żylnej metodą autohemotransfuzji – przy pomocy specjalnych butelek z próżnią.

Wskazania:
owrzodzenia różnej etiologii
leczenie miażdżycy zarostowej kończyn dolnych.
niedokrwienie różnej etiologii
pourazowe zapalenie kości, tkanek miękkich, infekcje wokół endoprotez, przetoki ropne
choroby stawów, tkanek okołostawowych (zwyrodnieniowe, zapalne)
infekcje beztlenowcowe
posocznica, infekcje wirusowe (wzw)
infekcje dróg moczowych
ropnie opłucnej
zaburzenia ukrwienia mózgowego
choroby oczu (np. retinopatia cukrzycowa)

reumatoidalne zapalenie stawów (razem ze wstrzyknięciami dostawowymi)

Ozonowanie płynów do kroplówek 

Iniekcje:
dotętnicze – dotętnicze podawanie ozonu najczęściej do tętnicy udowej. Technika polega na wkłuciu się do tętnicy udowej i podaniu ozonu w postaci gazu;
dożylne

2. Domięśniowo i podskórnie
Iniekcje
domięśniowe domięśniowe podawanie ozonu polega na ostrzykiwaniu dookoła zmian chorobowych.
podskórne podawanie podskórne ozonu polega na robieniu podskórnych komór gazowych

3. Dostawowo

jako terapia skojarzona z autohemotransfuzją przy rzs w ilościach w zależności od wielkości stawu (od 2 do 20 ml)

4. Do jam ciała
Podawanie gazowej mieszaniny tlenowo – ozonowej do jam ciała
Drenaż przepływowy naozonowanymi płynami infuzyjnymi

 Ozonoterapia a wolne rodniki tlenowe (WRT)
Terapia tlenowo-ozonowa jest czynnikiem sprawczym powodującym powstawanie i uwalnianie się wolnych rodników tlenowych w organizmie żywym. Wolne rodniki tlenowe (WRT) są to bardzo szybko reagujące, niestabilne chemicznie metabolity tlenu. Cząsteczki te posiadają jeden wolny niesparowany elektron na zewnętrznej lub wewnętrznej orbicie.
Wolne rodniki kojarzymy z przedwczesnym starzeniem komórek, potwierdzono ich udział w wielu schorzeniach (m.in. miażdżycy naczyń, niektórych typach nowotworów, destrukcji chrząstki stawowej w przebiegu rzs, stwardnieniu rozsianym).
Ale z drugiej strony biorą one udział w wielu ważnych procesach komórek żywych, jak choćby niszczenie bakterii i wirusów w procesach zapalnych, co wykorzystuje układ immunologiczny ustroju. Limfocyty T pomocnicze (Th) pobudzają neurofile do produkcji i uwalniania WRT np. H₂O₂, ale ich nadmiar musi być zneutralizowany przez „zmiatacze” WRT. U podłoża chorób związanych z udziałem wolnych rodników leżą między innymi zaburzenia równowagi pomiędzy wolnymi rodnikami a ilością i aktywnością tzw. „zmiataczy wolnych rodników (scavengers), jednak należy podkreślić, że szkodliwe działanie wolnych rodników na struktury komórkowe dopiero wtedy jest możliwe, gdy dochodzi do wyraźnych zaburzeń w ilości i aktywności „zmiataczy”.

Zmiatacze dzielimy na:
enzymatyczne (SOD, CAT, Gpx, oksydazy mitochondrialne),
nieenzymatyczne, tj.
błonowe (faza lipidowa) – witamina A, E, koenzym Q,
niebłonowe (faza wodna) – witamina C, laktoferyna, bilirubina, kwas moczowy, glutation.

Najważniejszą linię obrony organizmu przed WRT stanowią mechanizmy enzymatyczne związane z działaniem dysmutazy ponadtlenkowej SOD, katalazy CAT i peroksydazy glutationowej GSH.

Po zastosowaniu mieszaniny tlenowo-ozonowej u ludzi został potwierdzony fakt wzrostu aktywności enzymatycznych zmiataczy WRT. Zatem infuzje ozonowo-tlenowe w konsekwencji stymulacji systemu „zmiataczy” są nieszkodliwe dla organizmu.